پدیده¬های واحد برای هر شخص به شیوه¬ای متفاوت پدیدار می¬شوند و این پدیدارشدن مطابق است با موقعیت¬های پدیدارشناختی متفاوتی که هر کس برای دیدن آن چیز واحد اتخاذ می¬کند. به اعتقاد پدیدارشناسان، متعلّق شناسایی به¬خودی¬خود چیزی را آشکار نمی¬کنند؛ این انسان¬ها هستند که با نگاه چکیده کامل
پدیده¬های واحد برای هر شخص به شیوه¬ای متفاوت پدیدار می¬شوند و این پدیدارشدن مطابق است با موقعیت¬های پدیدارشناختی متفاوتی که هر کس برای دیدن آن چیز واحد اتخاذ می¬کند. به اعتقاد پدیدارشناسان، متعلّق شناسایی به¬خودی¬خود چیزی را آشکار نمی¬کنند؛ این انسان¬ها هستند که با نگاه به اشیا و طریقۀ ورود به روح جهان، آن را درمی¬یابند. «کانت» نیز گفته است که ما چیزها را نه آن¬چنان که فی¬نفسه هستند، بلکه آن¬چنان که بر ما می‌نمایند، درک می¬کنیم. ارتباط ما با جهان، با عین جهان نیست؛ بلکه با جهان است آن‌سان که بر ما می¬نمایند. نویسند¬ۀ «کشف¬الاسرار» نیز که با دو رویکرد شرعی و عرفانی به پدیده¬های موجود در آیات قرآن می ¬نگرد، ناخودآگاه در هر یک از این دو حوزۀ فکری تحت تأثیر جهان¬بینی¬های پذیرفته¬شدۀ همان حوزه قرار گرفته و در واقع با قرار گرفتن در زاویه نگاه هر یک از رویکردهای شرعی یا عرفانی آیات و پدیده¬های منعکس¬شده در آنها در راستای دیدگاه¬های همان رویکرد تفسیر و تحلیل شده است. نمونه¬ای از این رویکردهای دوگانه، در نگرش نویسنده نسبت به خداوند مشاهده می¬شود. از این¬رو این مقاله بر آن است تا با بررسی صورت‌بندی گفتمانی میبدی در دو نوبت شرعی و عرفانی کشف¬الاسرار، دوگانگی رویکرد نویسنده نسبت به «خدا» را تحلیل کند و جهان¬بینی¬های مطابق با هر حوزۀ فکری (شرعی و عرفانی) در این اثر نسبت به این پدیده را تحلیل نماید. این مقاله که با روش توصیفی- تحلیلی به پیش رفته، به این نتیجه رسیده است که «میبدی» در نوبت¬های دوم و سوم کشف¬الاسرار از صورت-بندی¬های گفتمانی متفاوتی استفاده می¬کند تا متعلّق شناخت را متناسب با بافت هر یک از این دو گفتمان ارائه دهد.
پرونده مقاله
