نگاهي به اشعار طبي در ادب پارسي
محورهای موضوعی : پژوهشهای ادبیات کلاسیک ایران
علي قضاوي
1
()
حسن شاهی‌پور
2
()
کلید واژه: شعر فارسي دانش پزشكي,
چکیده مقاله :
شعراي پارسي نه تنها بر علوم ادبي كه برخي از آنها در علوم مختلف زمان از قبيل فقه و كلام، عرفان و فلسفه، تاريخ و جغرافيا، طب و نجوم از علما و دانشمندان معاصر خود بوده و با به كارگيري علوم مزبور، به ويژه علم طب، به آثار خويش، روح و لطافتي خاص بخشيد‌ه‌اند. گروهي از اين بزرگان نيز گرچه طبيب نبوده‌اند، با طبيبان حاذق زمان خود مجالست داشته و يا اينكه از نحوة طبابت مرسوم در آن دوران با خبر بوده‌اند؛ به طوري كه تأثير ژرف اين دانش در اشعار نغزشان به خوبي تجلي كرده است. در اين مقاله رد پاي طب نوين در اشعار شاعران بزرگي چون فردوسي، مولوي، خاقاني، منوچهري و نظامي گنجوي بررسي شده و با يافته‌هاي دانش پزشكي نوين مقايسه گرديده است.
Persian poets were conversant in literary sciences, but some were of scientists in other various sciences such as juris prudence, mysticism and philosophy, history and geography, medicine and astrology; and through applying these sciences, particularly medicine, gave an special spirit and fineness to their works. Group of these scientists although have not been physician, have had companionship with physicians and / or were informed of common methods in medical profession, so that its deep influences in their poems demonstrated properly. This article searches for effects of modern medicine in poems of such great poets as Ferdowsi, khaghani, Manouchehri and nezami Ganjavi; and compares with findings of modern medicine.