ارتباطات حكمرانان در دو دوره اسطوره‌اي و پهلواني شاهنامه فردوسي
محورهای موضوعی : پژوهشهای ادبیات کلاسیک ایران
سيدمحمد دادگران
1
مريم صادقي گیوی
2
خديجه ططري
3
(علوم و تحقیقات تهران)
کلید واژه: ارتباطات حكمرانان موجودات ماورايي خدا انسان طبيعت ماورا,
چکیده مقاله :
ارتباطات را مي‌توان عمل انتقال مفاهيم يا انتقال معاني و تبادل پيام‌ها برشمرد. آنچه ارتباطات انساني را از ارتباط ديگر موجودات زنده متمايز و مشخص مي‌سازد، به‌كارگرفتن اصول و معيارهايي براي ارتباط بهتر و موفق‌تر و توانايي انسان در خلق و استفاده از نمادها است. اين مقاله در تبيين سير ارتباطات انساني در شاهنامه فردوسي تا پايان دوره پهلواني است. ارتباطات انساني در شاهنامه بر سه نوع: ارتباطات حكمرانان، پهلوانان و مردم قابل تقسيم‌بندي است كه در اين مقاله فقط به ارتباط حكمرانان مي‌پردازيم. ارتباطات حكمرانان در شاهنامه را مي‌توان در پنج بخش قرار داد كه عبارتند از: ارتباط حكمرانان باخود و ديگران، ارتباط حكمرانان با خدا، ارتباط حكمرانان با طبيعت، ارتباط حكمرانان با ماورا طبيعت و ارتباط حكمرانان با موجودات ماورايي. مهم‌ترين اهداف ارتباطي كه دراين مقاله مورد بحث قرار گرفته، عبارت است از: انواع ارتباطات حكمرانان، اهداف ارتباطي آنان و نتايج ارتباط آنان.
Communication can be considered as the act of communicating meanings or exchanging messages. What distinguishes human communication from the other living beings’ is its principles and criteria to successful and efficient communication, and his ability to create and use symbols.The present article is to explain the development of human communication in Shahnameh until the heroic age. Aspects of human communication in Shahnameh include the rulers’ communication, the heroes’, and the people’s. The research focuses on the first type. The rulers’ communication can be studied in five levels: communication with other rulers, communication with people, communication with God, communication with nature, and communication with supernatural beings. The main concern of the present article is to study types of the rulers’ communication modes, their purpose of communication, and the result of their communication.